امروز ما مردم ایران میراث دار تورمی سیاه و میلیاردها میلیارد بدهی دولتی هستیم که اگر بی کفایت ترین دولت تاریخ ایران نباشد، بی تردید یکی از بی لیاقت ترین های تاریخ است. دولتی که فقر و فلاکت و تورم و قهر و حرام خوری را برای ایران زمین به ارمغان آورد.
شاید امروز که این تجربه تلخ به پایان رسید، برای اینکه بتوانیم ویرانی های اقتصادی به بار آمده در این 8 سال را بازسازی کنیم و یک بار دیگر به اوج و شکوفایی سال 84 باز گردیم، بیش از 5 سال زمان نیاز نباشد. ولی ضربه ای که بر روح جامعه وارد شد بسیار هولناک تر و خطر ناک تر است. ملتی که در این 8 سال، دروغ و دزدی و چاپلوسی و حرام خوری را آموخت و به کار بست، شاید برای اینکه دوباره به شرایط قبلی خود (و نه حتی به شرایط مطلوب) بازگردد، به 30 سال و حتی شاید به بلندای یک نسل، محتاج فرصت است.
تراژدی سیاه به پایان رسید، ولی آثار آن باقی است و یاد آور جمله معروفی است که می گوید:
بر سنگ قبرمان تاریخ ننویسید تا آیندگان ندانند بی عرضگان این برهه از تاریخ ما بودیم.
به امید بازگشت ایران به اقتدار اقتصادی و اخلاقی 8 سال قبل که گویا 80 سال از آن دور شده ایم.
پی نوشت: کابوس سیاه احمدی نژاد به پایان رسید. ولی حقیقت این است که حقایق بسیاری سر به مهر باقی ماند که ما از آن بی خبریم.