دلم می خواهد یه مسیری پیدا کنم که تا آخرش برم. از اینکه هر روز اول یه مسیر رو نوک میزنم و میرم سراغ بعدی خسته شدم. چقدر جامعه ما بی ثباته. هر چیزی که فکر میکنی میشه توش رشد کرد خیلی زود هزاران آدم بی کار و بی پول میاند سراغش و کلا بازارش رو خراب میکنند. تو همه بازار ها بجز یه تعداد انگشت شمار دروغ گو و دزد شدند. همه توی فکر دریدن دیگران هستند. به لطف خدا آدم خر هم زیاده. به مغازه دار میگم قیمت اصلی این شلوار ۱۵ هزار تومنه، فوقش باید 20 بفروشی، کمه باید 25 بفروشی، سود بیشتر می خواهی 30 بفروش که بشه دوبرابر، چرا می گی 45 تومن؟

میگی باور کن شما اولین آدمی هستید که میگی قیمت این جنس بالاست. هر کی میاد می پوشه، اگر پسند کرد پولش رو میده و میره، موردی شاید 5 تومن هم تخفیف بگیرند. این آدمها که توی گرفتن حقشون از شلوارشون موندن حقشون رو از دولت میخواهند بگیرند. مسخره است.

به طرف می گم کرایه این مسیر طبق قانون میشه135 تومن، شما 200 بده، دیگه چرا 400 دو دستی می دی به راننده؟ میگه اعصابم بیشتر میرزه. میگم تو داری با این کارت حق تمام افرادی که سوار این ماشین میشند رو از بین میبری. تو داری به راننده آموزش می دی که میشه دو برابر کرایه گرفت و کسی هم چیزی نگه. 5 تا مثل تو پیدا بشه، حق 500 نفر ضایع می شه. میگه ای بابا حالا با 200 تومن من که کرایه این مسیر عوض نمیشه. من هم گفتم: شاید کرایه عوض نشه ولی حماقت تو که اثبات میشه. دوستم میگه: چرا اینجوری گفتی؟ نترسیدی دعوا کنه باهات؟

گفتم: این اگر از این عرضه ها داشت این وضع کرایه دادن و بحث کردنش نبود.