خوابهای من 1

دیشب یه فیلم خیلی مسخره دیدم و تنها چیزی هم که می تونه روی خواب من تاثیر داشته باشه همین فیلمه. فیلم در مورد افرادی بود که وارد یه ناهنجاری در زمان شده بودند و می تونستند همزمان خودشون رو در آینده هم ببینند. به هر حال به رختخواب رفتم و وارد دنیای خواب شدم.

مثل همیشه کارت زدم و وارد محل کارم شدم ولی خیلی عجیب بود. نگهبانی دم در نبود. بر خلاف همیشه هم کسی در حال دویدن به سمت در نبود. آسانسور هم کار نمی کرد. و من تعجب کرده بودم. خوب که فکر کردم توی خیابون هم کسی رو ندیدم. برگشتم و دیدم ماشین ها همینطور وسط خیابون متوقف شده اند. توی دکه روزنامه فروشی کسی نبود و انگار توی شهر خاک مرده پاشیدند. سعی می کردم درک کنم که مردم چی شدند. رفتم به سمت فروشگاه. در باز بود و کسی اونجا نبود. مواد غذایی توی چرخ دستی های بدون صاحب. انگار همه مردم با هم غیب شده بودند.

بیرون اومدم و سعی کردم چیزی بفهمم. کیفم رو از دوشم برداشتم و پرت کردم. ولی کیف نیفتاد.همین طور وسط زمین و آسمون معلق موند. به سمت بالا نگاه کردم و دیدم یه نفر دستش رو به بالای تیر چراغ برق گرفته و انگار سعی می کرد که بالاتر نره. اون به من نگاه می کرد و حرف میزد. شاید هم داد میزد ولی من چیزی نمی شنیدم. با اینکه فاصله خیلی کم بود. بالای سرم پر از آدم بود. مردم همینطور معلق بودند. انگار جاذبه زمین به سمت بالا بود. با دقت که قدم برداشتم دیدم هیچ وزنی وجود نداره. و سابقه پرواز های من بهم این فرصت رو می داد که پرواز کنم. همین اشتباه رو کردم و معلق شدم. ولی خوشبختانه زیاد ارتفاع نگرفتم. توی ارتفاع خیلی پایین پرواز کردم و دوباره به سمت محل کارم رفتم. و وقتی که به در رسیدم  بی اینکه به عواقب کار فکر کنم توی همون حالت معلق سه طبقه رو به سمت بالا پرواز کردم و به میزم رسیدم. هیچ کس نبود. تا اینکه دیدم آبدارچی با دستمال همیشگی وسط زمین و آسمون نشسته و داره منو نگاه می کنه. بهش سلام کردم و ازش پرسیدم اینجا چه خبره. لبخندی زد و دست کرد توی جیبش یه تیکه کاغذ و یه مداد برداشت و روش نوشت. من صدای تو رو نمی شنوم. تو هم همینطور. خودتو خسته نکن. به سمتش پرواز کردم و لباسش رو گرفتم و گفتم: چی شده تو باید به من بگی. بهم گفت: من الان صداتو شنیدم. تو هم می شنوی. گفتم خوب آره. بعد رفتم عقب تر و دیدم اون شروع کرد به گفتن ولی من نمی شنیدم. دوباره به لباسش دست زدم و صداش رو شنیدم. و بعد خیلی سریع فهمیدم که باید یه جوری بهش وصل بشم که بشنوم. دستش رو گرفتم و گفتم دوباره بگو.

گفت: خیلی عجیب بود. همه پرواز کردند و رفتند. همه از اینکه می تونند پرواز کنند ذوق زده شده بودند و پریدند و از پنجره بیرون رفتند ولی من ترسیدم. من فقط یه کمی پرواز کردم. ولی دیگه نتونستم بیام پایین. فقط میشه بالا رفت. ما دیگه هیچ وقت به سطح زمین نمی رسیم. اینقدر توی همین ارتفاع می مونینم که از گرسنگی بمیریم. گفتم محکم منو نگه دار تا بریم. گفت: نه من می ترسم. من همین جا می مونم. و تنهاش گذاشتم و رفتم. به پله که رسیدم سعی کردم برم پایین. ولی انگار روی یه لایه سخت هستم. تلاش کردم تا پایین برم. به سختی دستهام رو پایین بردم و بعد با تلاش تونستم پاهام رو هم کمی به سمت پایین حرکت بدم. انگار داشتم یه لایه مستحکم آب رو رد میکردم. و بعد نوبت به سرم رسید. سرم رو هم به پایین کشیدم. نمی تونستم نفس بکشم. داشتم خفه میشدم. مقاومت کردم تا اینکه تونستم تمام بدنم رو به ارتفاع جدید ببرم. دوباره نفس کشیدم. چقدر بلند پروازی و بالا رفتن راحت بود و چقدر برگشتن به ارتفاع کمتر سخت بود. مثل جون کندن. بعد دوباره ارتفاعم رو کم کردم و اینبار برام راحت تر بود. و بعد راحت تر تا اینکه خودم رو به زمین رسوندم. روی زمین قدم زدم . احساس کردم باید برم و یکی مردم رو بگیرم و بیارم پایین روی زمین. ولی باد شدیدی وزیدن گرفت و بیشتر اونها رو با خودش برد.