نگاهی کوتاه به تاریخ

قصد نداشتم تو این وبلاگ مطالب مذهبی بنویسم. ولی این بیشتر اخلاقیه تا مذهبی.

حضرت علی در زمان خودش به واسطه تفکرات عمر و عده ای از ریش سفیدان عرب بعد از پیامبر به رهبری نرسید و سالها خونه نشین شد. اما در این سالها مواضع حضرت علی در قبال دشمنانش جالب توجه است.

اول در مورد عمر. عمر کسی بود که در زمان تعیین خلیفه با شمشیر ایستاده بود و سر سوزنی منطق سرش نمیشد و میگفت حرف حرف منه. در حق علی هم جفا کرد. ولی بعد از اینکه به خلافت رسید رفتار مولا تا حدی از سر گذشت بود که عمر فرمان داده بود در هیچ امری با علی مخالفت نکنید. حتی اگر خلاف فرمان من بود. در تاریخ اومده عمر فرمان سنگسار برای زنی صادر کرد و با خشم به سربازان فرمان داد که سریع اون رو برای اجرای حکم ببرند و سربازها بعد از چند دقیقه دوباره با زن به دارالخلافه برگشتند. عمر که به شدت عصبانی شده بود علت خواست و چون سربازها گفتند علی به ما گفت برگردید عمر صبر میکنه تا علی برسه و علت رو توضیح بده. در خصوص همسر عمر هم که دیگه نیازی به توضیح نیست. این رفتار علی بود. داستان حمله به خانه حضرت علی و ضربه ای که به پهلوی همسر ایشان وارد شد هم نیازی به توضیح نداره.

دوم در مورد معاویه. معاویه فردی مکار بود که با کمک سوابقی چون کاتب وحی افرادی رو به سمت خودش جذب کرده بود تا در برابر خلافت علی بایسته. معاویه با همکاری مکر عمروعاص و  سادگی ابوموسی و حماقت ابن ملجم سرانجام تونست خلافت رو غصب کنه. اما ببینیم رفتار حضرت در برابر بزرگترین دشمنش چی بود. اگر نهج البلاغه رو مطالعه کنید متوجه میشید که جایگاه ایشون اینقدر بالا بوده که در سخنرانی ها اسمی از دشمن بزرگش نمی برد و همیشه رشد مردم رو به تضعیف دشمن اولویت میداد. علی اینقدر بزرگ بود که با خشم و کینه از دشمنش نامی نبرد. این روح بزرگ از سنین جوانی در او بود که مبارزه معروف و رفتارش در برابر تف پرت کردن دشمن این حقیقت رو اثبات میکنه.