خواب های من ۳

این مطلب رو صبح روزی که خواب دیده بودم نوشتم که الان کپی کردم. خیلی کوتاه و حدود ۲ دقیقه وقت میگیره. به درخواست دو نفر از دوستان آوردم اینجا.

دوباره برگهای سبز و نسیم خنک خدایی من رو به یادم آورد. با تصور اینکه خدا هستم و قدرتی ناتمام و مردمی مرید دارم سر به زیر انداختم و آروم به مسیری رفتم که زمانی کلبه ای بود. ولی اوضاع فرق داشت. درخت های بریده و دست ها و پاهای جدا شده روی زمین بود. جلوتر که رفتم دیوارهایی از نیزه میدان دید رو محدود می کرد و در اون سوی دیوار نیزه ای، دودی که نشان از شعله ای بود در آسمان دیده میشد. کلبه هایی در اونجا بود که من قبلا ندیده بودم و نزدیک شدم. مردم در هر جا بودند و انگار کسی من رو نمیدید. بعضی داشتند با نیزه تمرین می کردند و عده ای با کوبیدن چوب بر زمین دیوار ساخته بودند و دامداری راه انداخته بودند. در داخل حصار نیزه ای هم عده ای در اطراف آتش بودند و لباس های کاملی داشتند. نشسته بودند و گاهی به آتش تعظیم می کردند و گاهی هم از غذاهایی که در کنارشون بود می خوردند. در سمت دیگه ای اتاقکی بزرگ و کلبه مانند دیدم. فهمیدم که اوضاع با دفعه قبل حسابی فرق کرده. به سمت حصار نیزه ای رفتم.

نمی دونم اون ها چطور رفته بودند اون تو. مجبور شدم چند نیزه رو از زمین بکنم تا بتونم رد بشم. از جلوی کاهن مسلکان رد شدم و شعله آتش رو برداشتم و اون رو بالای سرم حرکت دادم. همه افراد داخل حصار بلند شدند و من رو نگاه کردند. یکی از اونها بدون اینکه برای من ارزش خدایی قائل باشه به سمت من حمله کرد. با شعله آتش اونچنان به صورتش کوبیدم که پخش زمین شد و مرد. صورتش از شعله آتش سوخت و بقیه در برابر من تعظیم کردند. آتش رو در برابر صورتم حرکت دادم و بی توجه به اونها همراه با آتش از حصار خارج شدم و به هر جا که میرفتم مردم در برابر من سجده کردند. دوست داشتم بدونم اون اتاقک بزرگ چی بود. به سمتش رفتم و در رو باز کردم. چی میدیدم. خیلی ناراحت کننده بود. زنها رو با بدن بی لباس مثل حیوانات در اون اتاق نگه میداشتند. دست یکی از اونها رو گرفتم و بیرون آوردم و به اولین کسی که در بیرون در بود دادم. و بعدی و بعدی تا اینکه همه رو از اون زندان خارج کردم و بعد اون کلبه رو خراب کردم. عجیب بدنم پر قدرت بود و تونستم اون کلبه رو به راحتی خراب کنم. شعله آتش رو برداشتم و فهمیدم که اگر شعله رو هر جا بگذارم اون جا مقدس خواهد شد. فکری به ذهنم رسید. (الان به خودم میگم تو خواب عجب کودن میشه آدم) فکر کردم اگر آتش رو به چند قسمت تقسیم کنم تقدس رو از اون گرفته ام. برای همین به سمتی که دامداری بود رفتم و شعله ای رو در بین قسمت های دامداری روشن کردم و بعد به سمتی که عده ای در حال تمرین با نیزه بودند رفتم و شعله ای هم در اونجا شعله ور کردم و بعد دوباره به سمت حصار نیزه ای برگشتم و شعله اصلی رو در جای قبلی خودش قرار دادم و برای برچیدن بساط مفت خوری همه نیزه ها رو از زمین کندم و گوشه ای روی هم تلنبار کردم. داشتم سعی میکردم ردی از قداست به جای نگذارم، دریغ که حتی دفاع از جان من هم  شد مسیری در زندگی اونها. دیدم که در حین مبارزه دو سرباز یکی با نیزه دیگری کشته شد و یکی از کاهن مسلکان که از هیکل چاق و بی مصرفشون قابل شناسایی بودند شعله ای که در بین سربازها گذاشته بودم رو برداشت و به صورت جنازه زد تا صورتش بسوزه. دلم می خواست تیکه تیکه اش کنم که اینقدر ملنگ بود. گفتم: "چرا جنازه رو آتیش میزنی؟" حالیش نشد که. کاش می تونستم حالیشون کنم که خدای اصلی من نیستم. کاش می شد بهشون فهموند که بهترین شما فهمیده ترین شماست و اونجا تازه فهمیدم پیامبر ها چه عذابی می کشیدند از دست بت پرست های متحجر. تازه من از نظر مردمم خدا بودم، ولی پیامبر ها از نظر مردمشون در برابر خدای اونها حرف تازه ای می زدند. جنازه رو برداشتم و گوشه ای چاله ای کندم و اون رو انداختم توش. الان که فکر میکنم بنظرم مرده یه کمی هم دست و پا زد ولی بالاخره تونستم خاکش کنم. چیکار می تونستم بکنم. چطور میشه برای اینها کاری کرد. حرف زدن رو چطور بهشون یاد بدم؟ نگاهی به آسمون کردم. دستم رو به سمت آسمون بلند کردم و در حالیکه همه داشتند به من نگاه می کردند گفتم آآآآآآآآآآسمممممممون.

همه تکرار کردند آآآآآآآآآسمممممممون. دست کم اونها یه کلمه رو یاد گرفتند. ریش های بلند مردها و بدنهای قوی. دندونهای بلند و عضلات محکمشون رو می دیدم. پاهای بزرگی داشتند و کف پاهای اونها چند برابر مردم امروزی بود. زنها رو هم میدیدم. ولی چون نمی خواهم وبلاگم بسته بشه نمی گم.  صدایی به گوشم رسید. صدایی آشنا بود. صدای صبح. صدای به پایان رسیدن خدایی من و شروع بندگی من در برابر همه چیز. شروع بوق و دود و گرما و این روزها هم ازن سرطان زا.