الان ساعت ۳:۴۰ روز یکشنبه است و من دارم با خیال راحت چای می خورم و به وبلاگم که حسابی گرد و خاک گرفته سر می زنم. قرار بود محدودیت اینترنت شامل همه بشه و تمام اینترنت های شرکت یک ساعته بشه. ولی بلافاصله بعد از گذشت یکساعت از روز در هفته گذشته معلوم شد که حتی اگه اینترنت همه قطع بشه اینترنت بنده باید تمام وقت و بدون محدودیت بشه. اولش فکر کردم به به چقدر خوب. ولی الان دارم به یاد قانون قدیمی خودم می افتم که می گه:

هر وقت دیدی خیلی اوضاع خوب شده مطمئن باش که بد شده و تو هنوز متوجه نیستی!

این قانون رو کلاس سوم دبستان ایجاد کردم. روزی که خیلی زود تونستم تمام تکلیفات رو انجام بدم و بعدش خوشحال و خندون با میکرو بازی کنم و برم توی کوچه فوتبال و دوچرخه سواری و حسابی خوش بگذرونم. ولی فرداش فهمیدم که اونقدر ها هم خوب نشده بود. چون من یادم رفته بود یکی از مشق هام رو بنویسم و با اون قد فسقلیم داشتم از دست معلم خشن فرار می کردم تا کتک نخورم. آخر هم گفتند بیا دفتر و یه پرونده گذاشتند زیر بغلم و گفتند به سلامت.

من هم که درک درستی از اخراج و پرونده نداشتم خیلی خوشحال و خندون پرونده رو گرفتم و رفتم یه خورده تو کلاس برای بچه های خنگول تر از خودم پز دادم و کیفم رو برداشتم و راهی شدم که دیدم دوباره صدام کردند توی دفتر. طفلی ها خیلی سعی کردند که معنی اخراج رو به من حالی کنند بلکه من به التماس بیفتم. ولی تقصیر خودشون بود. مثل اینکه دستت رو روی دیوار بگذاری و هل بدی و یا یه داستان که مو به سر آدم سیخ میکنه رو برای یه سری کچل بخونی! مبحث انرژی هدر رفته بود و بس. خلاصه دست از پا دراز تر دست به دامان معلم قرآن شدند. در حالی که من داشتم از در دفتر به سمت خونه حرکت می کردم در یک حرکت زیبا و جذاب معلم قرآن خودش رو به من رسوند و گفت: نه من نمی گذارم این اتفاق بیفته. تو نباید اخراج بشی. بعد دست من رو گرفت و پرونده رو از زیر بغلم با مشقت بسیار بیرون کشید و در حالی که پاهام در فضا نیمه معلق بود و داشتم در حالتی آویزون از مناظر اطراف لذت می بردم به داخل دفتر منتقل شدم و بعد از چند صحنه بسیار زیبا و تاثیر گذار عذر خواهی معلم قرآن از طرف من مورد قبول مدیران بزرگوار مدرسه قرار گرفت و من دوباره به کلاس درس منتقل شدم. یادش به خیر. چه دورانی بود.