انقلاب الجزایر
قصد ندارم مساله الجزایر رو بسط بدم. ولی به طور خلاصه یه چیزهایی رو می نویسم.
الجزایر مستعمره فرانس بود و در سال 1962 پس از حدود 7 سال مبارزه توانست استقلال خود را بدست آورد. البته فرانسه برای حفظ قدرت خود در الجزایر از هیچ جنایتی دریغ نکرد، ولی سرانجام ژنرال دوگل تسلیم خواست مردم شد. اولین رئیس جمهور الجزایر فردی به نام بن بلا بود. بن بلا که اعتقاد داشت مردم برای رسیدن به آزادی و رفاه انقلاب کرده اند، تمام توان خود را بر روی رفاه مردم متمرکز کرد و کمتر به سیاست خارجی و کنترل امنیتی و نظامی توجه داشت. این سیاست بن بلا متاسفانه منجر به ایجاد فضای کافی برای قسمتی از نیروهای نظامی شد که در نهایت با یک کودتای نظامی، سیاسی دولت بن بلا سقوط کرد و خود بن بلا به خارج از کشور تبعید شد.
بعد از آن حادثه کودتاگران، راه تکرار بر خطر بستند1
یعنی آن سیاست رفاه مردم را، با تبر تکه تکه بشکستند.
دولت کودتایی معتقد بود که باید تمام انرژی خود را بر روی سیاست خارجی متمرکز نماید و همچنین در بحث امنیتی و نظامی فعالیت های زیادی انجام داد. این منش طی سالهای طولانی باعث شد که درآمد های مردم صرف کشورهای خارجی و سرویس های امنیتی و نظامی شود و به تبع آن فشارهای اقتصادی و سیاسی بر روی مردم این کشور روز به روز افزایش یافت. سرانجام انقلابی که با خون هزاران شهید به دست آمده بود به بیراهه کشیده شد و مردمی که از فقر و تحقیر و فضای بسته به تنگ آمده بودند دوباره اسیر خری دیگر با پالانی خوش رنگ تر شدند. دوباره مخالفان و منتقدین در شرایط فشار و زندان و اعدام قرار گرفتند و جنبش های خود جوش مردمی یک بار دیگر از زیر پوست شهر سر بر آورد. اعتراضاتی که از سوی سران الجزایر به اوباش و مجرمین تعبیر میشود ولی در عرصه بین المللی به عنوان عدم رضایت مردم از سیاست های کلان دولت تعبیر می گردد. آنچه مسلم است این است که این اعتراضات نتیجه مستقیم سیاست های دولت است و اگر تغییری در این سیاست ایجاد نشود تعداد معترضان هر روز نسبت به روز قبل افزایش خواهد یافت. هر چه عوامل ایجاد اعتراض تشدید شود، سطح اعتراضات نیز به تبع آن افزایش خواهد یافت تا در نهایت به سقوط دولت و یا انقلابی جدید منجر شود. در نهایت این مردم الجزایر هستند که هزینه های کمر شکن را تحمل میکنند، چه هزینه های استقرار حکومت، چه هزینه های انقلاب و چه هزینه های سرکوبشان توسط مسئولین منتخبشان را.
